Unha alma perdida. Unha alma que non berraba por non espertar á soidade que
se aferrara a ese corpo. Ese corpo que habitaba desde que o reloxo de area comezara
a diminuír, pouco a pouco. Esa alma á que todos coñecían por una etiqueta
estúpida, algo que a diferenciaba das demais. Unha alma caótica, que buscaba a
felicidade en crear.
Unha alma que creaba para vivir, para respirar. Esa que todos tachaban por “tola”,
esa que pasaba as mañás debuxando nos cadernos de álxebra, a que escribía
historias de amor entre problemas de xenética, a que falaba soa para non lembrar
que ninguén a acompañaba.
Unha alma que vagaba polo mundo sen ningunha meta, sen regras que seguir… esa
que resistía a cruel vida dentro doutro mundo, ese no que era libre, onde sen
regras nin límites podía chegar a atopar a estabilidade.
Unha alma que tras anos vivindo na escuridade, decidiu saír, desprender as
súas ás negras e comezar a voar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario