NARIXA

Deixar de sentir. Estar baleira. Ser de lume. E consumirme.

Imaxinar. So iso, imaxinar.

Camiñar pola praia durante as primeiras horas da mañá.

Sentir como a auga alcanza as puntas dos meus dedos.

Enterrar os pes na area.

Penetrar pouco a pouco nese mar. Nese mar de soños.

Que as miñas bágoas comecen a navegar nel, bailando e xogando con tantas outras que chegaron por falta de amor.

Mergullarme e comezar a nadar. Escapar.

Sortear as poucas ondas que aparecen, rompendo a tranquilidade do momento.

Sentar na beira, agardando a que as ondas me alcancen.

Pechar os ollos, e deixar os soños.

Observar como ao lonxe, aparece a infancia. Esa que todos tivemos, e que perdemos sen decatarnos.

Esa que perdemos coma a auga deste mar, que escapa entre os dedos.

E perdelo todo.

Perder as ganas de soñar, de xogar. De crecer.

Mesturar os soños co real. E non ter nada.

Perder o sur, o meu querido sur.

E permanecer no norte.

AGARDAR A PRIMAVERA

Un inverno demasiado longo. Un inverno no que deixamos de ser dous para sen un, e así voar.

Voar por encima das nubes, para logo caer ao baleiro. E nese baleiro sentir pel con pel. Sentir o desexo de arder, arder ata que os nosos ollos foran lume.

Debuxar o teu perfil entre as sabas brancas. Perfilar todos os teus demos, para seguir ardendo.

Un inverno que deixou de ser frío dende o primero día que me roubaches a respiración.

E agora so queda pechar os ollos e agardar a que cheguen as tormentas de primavera.

Agardar a que os campos se vistan de vermello. A que volva a paixón.

Agardar a volver seu eu, a que o tempo deixe de estar parado.

Pero mentres as montañas continúen vestidas de branco, estarei baleira. Baleira de soños, de sentimentos, de ilusión… baleira de ti.