CHEGARÁ, PARA SER O TEU CAOS

Chegará. Aínda que non queiras.

E chegará coas súas manías, cos seus vicios, coas súas historias, e coa súa maleta chea de doces envelenados.

Chegará para por a túa vida patas arriba, para ser o teu caos. E con el escribirás todas as páxinas do libro que aínda non remataches.

Atoparalo en todos os poemas: pasarás páxina e rematarás capítulos, pero continuará agochado entre pétalos de rosas.

Brillará, cada noite, a carón da Lúa para que o poidas ver. E darache una estrela que sempre te acompañe, para tinguir de luz o teu mundo.

Pero non será necesario, xa que o teu mundo pasará a ser el. E non quererás saborear outros beizos que non sexan os seus.

Sei que agora mesmo tes medo, e só de pensalo sentes auténtico pánico… Pero no momento en que te decates de que os teus pés xa non están no chan, e que estás voando entre nubes de algodón de azucre, algo cambiará no teu interior.

E si. Nese momento decataraste de que chegou, e desexarás que nunca marche. A verdade, e que todos necesitamos alguén que nos deixe as súas ás de cando en vez.

NUNCA PODEREMOS CONXUGAR "AMAR" EN PRESENTE

Busqueite en cada recuncho do noso meu cuarto, entre as páxinas dos libros de poesía que escribía para ti, e entre os pétalos de todas esas flores que nunca me chegaron por San Valentín.

Pero só atopei a certeza de que perdemos os nosos días moito antes de poder saborear este doce de chocolate negro ao que decidiron chamarlle mundo.

Ese mundo que intentamos cambiar pintando o ceo de soños, e enchendo as nubes de bicos. Agora todo é un gran ruído entre os nosos silencios.

Eses que enchían as sabas brancas de algo que non se podía describir con vocábulos. Creamos a nosa propia lingua particular, pero suspendemos o primeiro exame, e deixámola morrera.

Nestes días, as rúas están valeiras: cheas de xente sen soños, todos iguais, que andan polo mundo en busca dunha historia que lle cambie a vida. Pero eu só tento atopar os teus ollos.

E ao pasar polo banco no que observábamos carreiras de avións veloces, e as formas das nubes, vexo miles de estrelas que buscan a novos namorados.

Pero o peor non é saber que todo rematou e que non volverás nunca, que a nosa historia rematou para deixarlle espazo as seguintes…

O peor é pensar que, como lin nalgún libro, nunca poderemos conxugar “amar” en presente.

ENTRE VERSOS DE AMORODO

Aquela era a mellor cafetería da cidade, unha mestura entre a literatura, o recendente aroma do café, e o sabor do té de froitos silvestres. Como cada xoves, os camareiros servían a consumición cun pequeno prato de amorodos.

Cando o camareiro do pelo longo me viu entrar no establecemento, comezou a preparar o meu té habitual, non fixo falta que lle recordara todas as miñas manías.

Xa estaba sentada nas cadeiras da parte de atrás, cando me serviu a consumición e as fresas. Sorriu e marchou, sen interromper o peculiar ambiente do lugar. E mentres observaba os lombos dos libros que cubrían as paredes, gozaba dos amorodos. Aqueles que perderan o seu doce sabor, pero que formaban parte do meu lugar.

ESTRELA DE PRATA

Lembras aquel día no que conseguimos saltar tan alto? Aquel día no que podíamos tocar as estrelas coa punta dos nosos dedos? Lembras como Ela baixou para arder con nós?

Aqueles instantes nos que se enredaba entre o meu cabelo, e ti intentabas collela para min… Pero nunca puidemos capturala, foi Ela quen nos elixiu a nós.

E os paseos polo parque, collidos da cintura, baixo o brillo constante dunha perfecta esfera de lume que se consumía sobre nós. As miradas dos nenos e nenas, a ilusión nos seus ollos ao ver a unha de tantas irmás da noite.

E a ilusión tamén residía nos beixos. Luces que aparecían baixo terra ao contacto dos nosos beizos. E como nos despegábamos do chan cada vez que os nosos dedos se cruzaban. Ese particular xeito de crear incendios coas nosas miradas.

SEGUNDAS OPORTUNIDADES

Esta mañá, mentres o xélido aire de inverno primaveral, pareime a pensar en ti. En ti e en min. No que puidemos ser, e no que non fomos.

Os dous quixemos matar a inexperiencia da adolescencia a tiros, pero digamos que apuntamos mal e disparámonos a nos mesmos. E perdemos o pouco sentido que tiñan as nosas vidas.

Nunca poderei esquecer a noite en decidimos darnos unha segunda oportunidade, de volver a saltar ao baleiro sabendo cal sería o final. Ese que volveu chegar, rompendo todo o que tanto nos custou construír.

Esa nosa forma de arder de ilusión e de amor, mirando a una estúpida pantalla que semellaba rirse de nós. Esa maneira na que nos volvíamos a dicir que nos amábamos, sabendo que non era certo. Que nunca nos amamos. Que en todo momento fomos dous egoístas en busca da propia felicidade.

CAER, PARA LOGO VOAR

Lembras todos os teus soños? As túas ganas de perder a cabeza na Lúa, de camiñar polo universo en busca dunha estrela que brille para ti.

Imaxina ese día no que te mires ao espello e te decates de que defraudaches á nena que segue en ti, á que sempre quixo ser especial, diferente.

Agora eres una copia máis de tantas persoas que renunciaron a ser elas mesmas, por medo a caer.

E se caer fora o paso previo para abrir as ás, e voar?

E se o perdes todo por non intentalo, por medo a quedar sen estrelas, a que o sol se apague para sempre…

Ou peor, e se te perdes a ti…

Seguramente te preguntarás quen eres, e que queres nesta vida.

E se che digo que só ti sabes a resposta? Que só ti contas coa maxia que buscas nos demais?

Pecha os ollos, e faite a pregunta máis importante da túa vida: Se puideras volver a empezar, farías todo exactamente igual?

NON ME SOLTES

Quérote, non me soltes,

non deixes que desapareza tan pronto,

deixa que os nosos corpos se unan.

Necesítote, non me deixes,

estou soñando que os nosos corpos espidos

bailan pola praia, observando o mar.

Permanece sempre comigo,

necesito espertar cada día xuntos,

sentindo esta combustión dos dous corpos.

Quédate, non te movas,

quero sentir como os teus dedos

xogan ao longo das miñas pernas.

Acércate, volve a min,

deixemos que os nosos latexos

se unan para sempre.

Volve. Mírame aos ollos.

Bícame. Lévame contigo.

VOLVER A ESCRIBIR(te)

Pensei en como volver a escribir sobre ti. Pero non se inventaron vocábulos para isto que sinto, este amor egoísta, no que ti es meu, e eu son túa. Non sei como describir o furacán que se desata en min cando os nosos dedos se xuntan de novo.

Sentir como os nosos beizos se funden, e as túas bolboretas entran en min, para seguir voando. Intercambiar noites en vela a través da pantalla do móbil, con medo a quedarnos durmidos e espertar sendo dous coñecidos con recordos en común.

Ninguén entenderá esta forma de perderse na túa mirada. Ese xeito de volver a nadar en piscinas de chocolate hasta o último suspiro, esperando un final doce. Pero ao teu lado.

Debuxar en cadernos de cores o teu perfil. Cada parte do teu corpo. Para durmir xunto a eles cando ti non esteas. Volver a ser nena, e soñar entre páxinas de ti.

Ser débil na túa ausencia, tras despedirnos baixo todas esas candeas que alguén puxo no ceo para nós. Porque cando amas de verdade, so es xunto a esa persoa, deixando de ser cando se separan as vosas mans.

Como Supersubmarina nos cantou aquela tarde de xaneiro, somos dous enfermos que se curan cos beixos. E neste tempo sen ti, volvín a enfermar de exceso de realidades neste abstracto mundo.

Supersubmarina~ Hogueras

TEÑO GANAS DE TER GANAS

Teño ganas de ter ganas. De poder quererte. De volver a buscarte entre poemas de Bécquer, entre un ceo cheo de estrelas, entre un mar infinito. Poder bailar nas túas pupilas, beber nos teus beizos, e soñar entre as túas mans. De que os teus dedos debuxen liñas nos meus brazos.

Quererte en cada canción de Carlos Sadness, en cada mañá deste abril, e do posterior maio. Quererte entre as páxinas da nosa historia, entre pétalos de rosa, entre as bágoas que xogan nas miñas meixelas.

Escribirte. Escribirche versos doces e amargos, versos de amor e de necesidade, versos de querer e non poder. Debuxar amenceres xuntos, e noites en vela. Debuxarnos de paseo pola praia, entre as augas desta narixa particular.

Necesitarte en cada paso que dou, en cada desilusión, en cada sorriso e en cada choro. En cada día e tamén en cada noite.

Ves? En ningún momento pensei no que ti necesitabas, e como na carta que Lytos lle escribiu a cupido, esta é a razón pola que tantos namorados non están xuntos, e tantas parellas non están namoradas. 

NARIXA

Deixar de sentir. Estar baleira. Ser de lume. E consumirme.

Imaxinar. So iso, imaxinar.

Camiñar pola praia durante as primeiras horas da mañá.

Sentir como a auga alcanza as puntas dos meus dedos.

Enterrar os pes na area.

Penetrar pouco a pouco nese mar. Nese mar de soños.

Que as miñas bágoas comecen a navegar nel, bailando e xogando con tantas outras que chegaron por falta de amor.

Mergullarme e comezar a nadar. Escapar.

Sortear as poucas ondas que aparecen, rompendo a tranquilidade do momento.

Sentar na beira, agardando a que as ondas me alcancen.

Pechar os ollos, e deixar os soños.

Observar como ao lonxe, aparece a infancia. Esa que todos tivemos, e que perdemos sen decatarnos.

Esa que perdemos coma a auga deste mar, que escapa entre os dedos.

E perdelo todo.

Perder as ganas de soñar, de xogar. De crecer.

Mesturar os soños co real. E non ter nada.

Perder o sur, o meu querido sur.

E permanecer no norte.

AGARDAR A PRIMAVERA

Un inverno demasiado longo. Un inverno no que deixamos de ser dous para sen un, e así voar.

Voar por encima das nubes, para logo caer ao baleiro. E nese baleiro sentir pel con pel. Sentir o desexo de arder, arder ata que os nosos ollos foran lume.

Debuxar o teu perfil entre as sabas brancas. Perfilar todos os teus demos, para seguir ardendo.

Un inverno que deixou de ser frío dende o primero día que me roubaches a respiración.

E agora so queda pechar os ollos e agardar a que cheguen as tormentas de primavera.

Agardar a que os campos se vistan de vermello. A que volva a paixón.

Agardar a volver seu eu, a que o tempo deixe de estar parado.

Pero mentres as montañas continúen vestidas de branco, estarei baleira. Baleira de soños, de sentimentos, de ilusión… baleira de ti.

COMBUSTIÓN

Ti non te fuches. Eu tampouco. Marchou o desexo, en busca de outras almas, con necesidade de amar.

Marchou aquela necesidade de arder. De querernos día e noite, pel con pel, observando a vida pasar.

Non quixemos, pero sucedeu. As sombras do pasado apareceron no pensamento dos dous. No pensamento… a enfermidade máis grave, a que te pode destruír en calquera momento.

Deixamos de soñar cos mesmos destinos, cos camiños que sempre quixemos percorrer collidos da man.

As mañás perderon o seu cheiro a chocolate, adquirindo outro. O do aburrimento.

Caer no aburrimento, no monótono… nos mesmos momentos día tras día… Nas mesmas conversas a cada hora…

E cando muda o desexo, o amor comeza a extinguirse. As palabras sentimentais de antes aparecen espidas, baleiras.

Mudou o desexo igual que a pel dos animais a finais do inverno.

Ardemos demasiado rápido. E iso foi o único importante.