CAER, PARA LOGO VOAR

Lembras todos os teus soños? As túas ganas de perder a cabeza na Lúa, de camiñar polo universo en busca dunha estrela que brille para ti.

Imaxina ese día no que te mires ao espello e te decates de que defraudaches á nena que segue en ti, á que sempre quixo ser especial, diferente.

Agora eres una copia máis de tantas persoas que renunciaron a ser elas mesmas, por medo a caer.

E se caer fora o paso previo para abrir as ás, e voar?

E se o perdes todo por non intentalo, por medo a quedar sen estrelas, a que o sol se apague para sempre…

Ou peor, e se te perdes a ti…

Seguramente te preguntarás quen eres, e que queres nesta vida.

E se che digo que só ti sabes a resposta? Que só ti contas coa maxia que buscas nos demais?

Pecha os ollos, e faite a pregunta máis importante da túa vida: Se puideras volver a empezar, farías todo exactamente igual?

NON ME SOLTES

Quérote, non me soltes,

non deixes que desapareza tan pronto,

deixa que os nosos corpos se unan.

Necesítote, non me deixes,

estou soñando que os nosos corpos espidos

bailan pola praia, observando o mar.

Permanece sempre comigo,

necesito espertar cada día xuntos,

sentindo esta combustión dos dous corpos.

Quédate, non te movas,

quero sentir como os teus dedos

xogan ao longo das miñas pernas.

Acércate, volve a min,

deixemos que os nosos latexos

se unan para sempre.

Volve. Mírame aos ollos.

Bícame. Lévame contigo.

VOLVER A ESCRIBIR(te)

Pensei en como volver a escribir sobre ti. Pero non se inventaron vocábulos para isto que sinto, este amor egoísta, no que ti es meu, e eu son túa. Non sei como describir o furacán que se desata en min cando os nosos dedos se xuntan de novo.

Sentir como os nosos beizos se funden, e as túas bolboretas entran en min, para seguir voando. Intercambiar noites en vela a través da pantalla do móbil, con medo a quedarnos durmidos e espertar sendo dous coñecidos con recordos en común.

Ninguén entenderá esta forma de perderse na túa mirada. Ese xeito de volver a nadar en piscinas de chocolate hasta o último suspiro, esperando un final doce. Pero ao teu lado.

Debuxar en cadernos de cores o teu perfil. Cada parte do teu corpo. Para durmir xunto a eles cando ti non esteas. Volver a ser nena, e soñar entre páxinas de ti.

Ser débil na túa ausencia, tras despedirnos baixo todas esas candeas que alguén puxo no ceo para nós. Porque cando amas de verdade, so es xunto a esa persoa, deixando de ser cando se separan as vosas mans.

Como Supersubmarina nos cantou aquela tarde de xaneiro, somos dous enfermos que se curan cos beixos. E neste tempo sen ti, volvín a enfermar de exceso de realidades neste abstracto mundo.

Supersubmarina~ Hogueras

TEÑO GANAS DE TER GANAS

Teño ganas de ter ganas. De poder quererte. De volver a buscarte entre poemas de Bécquer, entre un ceo cheo de estrelas, entre un mar infinito. Poder bailar nas túas pupilas, beber nos teus beizos, e soñar entre as túas mans. De que os teus dedos debuxen liñas nos meus brazos.

Quererte en cada canción de Carlos Sadness, en cada mañá deste abril, e do posterior maio. Quererte entre as páxinas da nosa historia, entre pétalos de rosa, entre as bágoas que xogan nas miñas meixelas.

Escribirte. Escribirche versos doces e amargos, versos de amor e de necesidade, versos de querer e non poder. Debuxar amenceres xuntos, e noites en vela. Debuxarnos de paseo pola praia, entre as augas desta narixa particular.

Necesitarte en cada paso que dou, en cada desilusión, en cada sorriso e en cada choro. En cada día e tamén en cada noite.

Ves? En ningún momento pensei no que ti necesitabas, e como na carta que Lytos lle escribiu a cupido, esta é a razón pola que tantos namorados non están xuntos, e tantas parellas non están namoradas.