Unha noite, o soño que me esperaba era totalmente
distinto. Aparecín nun cuarto branco, baleiro. No centro, había unha cadeira
negra, e nela, unha moza vestida da mesma cor. Choraba todo o tempo, coma se
aquilo nunca fora a ter fin. Os seus ollos, so derramaban xigantes
transparentes. Noite tras noite, eu e a moza soñabamos o mesmo. Era o primeiro
soño que se repetía día tras día, semana tras semana, mes tras mes, pero a
tristura que a rodeaba era cada vez maior.
Pero,
nunha ocasión, houbo un cambio. Ao soño sumárase un corpo, unha sombra, que
permanecía mirando cara a parede. Aquela
noite, a rapaza choraba coma nunca chorara. Puiden observar que na súa pel
branca, resaltaba un morado ao redor do ollo dereito, e unha fenda abrirase no
seu beizo, tinguíndoo de vermello. Esa foi a última vez que a vin en soños.
Días
despois, mentres ía pola rúa, cruceime cunha rapaza. O seu rostro érame
familiar. Levaba unhas gafas de sol, pero baixo estas, asomaba un morado no
ollo dereito. Ademais, o seu beizo tiña un corte que xa estaba comezando a
cicatrizar. Pero as marcas non remataban aquí, a ameaza aumentaba. Era ela, a
persoa coa que levaba meses soñando. Quedei paralizada, observando o seu
camiñar. Ao fondo da rúa, entrou nun edificio antigo, e desapareceu para
sempre.
Semanas máis
tarde, no xornal aparecía a noticia dunha vítima mortal de violencia de
xénero. A fotografía que acompañaba a noticia correspondíase co edificio no que
semanas antes, entrara a moza. O seu mozo encerrábaa nun cuarto
totalmente branco. Quería observar a súa pureza. E cando non a podía observar,
outra labazada caía sobre Clara.
