Un inverno demasiado longo. Un inverno no que deixamos de ser dous para sen
un, e así voar.
Voar por encima das nubes, para logo caer ao baleiro. E nese baleiro sentir pel
con pel. Sentir o desexo de arder, arder ata que os nosos ollos foran lume.
Debuxar o teu perfil entre as sabas brancas. Perfilar todos os teus demos,
para seguir ardendo.
Un inverno que deixou de ser frío dende o primero día que me roubaches a
respiración.
E agora so queda pechar os ollos e agardar a que cheguen as tormentas de
primavera.
Agardar a que os campos se vistan de vermello. A que volva a paixón.
Agardar a volver seu eu, a que o tempo deixe de estar parado.
Pero mentres as montañas continúen vestidas de branco, estarei baleira. Baleira de soños, de sentimentos, de ilusión… baleira de ti.
Ningún comentario:
Publicar un comentario