Foi un inverno longo, moi longo.
Un inverno no que as neves do xaneiro comezaron a caer antes de que o Nadal
inundara os anuncios da televisión.
Foi un inverno que incendiamos xuntos, ti cos teus beizos bañados en
desexo, e eu cos meus ollos cheos de amor.
Ese inverno no que cada sábado se reducía a amarnos fronte ao lume, ti en
silencio e eu baixiño.
E o inverno pasaba, e o desexo cesaba.
E deixamos de agardar as fins de semanas coma os nenos agardan aos Reis
Magos, e deixamos de querernos.
E ti desapareciches e eu perdinme na túa procura. Pero en realidade,
prefiro non volver toparme con eses ollos que me cravaron o puñal máis
dolorosos da miña vida.
E os días seguen pasando, e os sábados deixan de ter ese significado que
nos decidimos engadirlle.
E véxote. Agora mesmo vexo que te acercas. E que me bicas. E que me
intentas abrazar.
Non me abraces, que teño frío.
Ningún comentario:
Publicar un comentario