Ti non te fuches. Eu tampouco. Marchou o desexo, en busca de outras almas,
con necesidade de amar.
Marchou aquela necesidade de arder. De querernos día e noite, pel con pel,
observando a vida pasar.
Non quixemos, pero sucedeu. As sombras do pasado apareceron no pensamento
dos dous. No pensamento… a enfermidade máis grave, a que te pode destruír en
calquera momento.
Deixamos de soñar cos mesmos destinos, cos camiños que sempre quixemos
percorrer collidos da man.
As mañás perderon o seu cheiro a chocolate, adquirindo outro. O do
aburrimento.
Caer no aburrimento, no monótono… nos mesmos momentos día tras día… Nas
mesmas conversas a cada hora…
E cando muda o desexo, o amor comeza a extinguirse. As palabras
sentimentais de antes aparecen espidas, baleiras.
Mudou o desexo igual que a pel dos animais a finais do inverno.
Ardemos demasiado rápido. E iso foi o único importante.
Ningún comentario:
Publicar un comentario