Chegará. Aínda que non queiras.
E chegará coas súas manías, cos seus vicios, coas súas historias, e coa súa
maleta chea de doces envelenados.
Chegará para por a túa vida patas arriba, para ser o teu caos. E con el escribirás
todas as páxinas do libro que aínda non remataches.
Atoparalo en todos os poemas: pasarás páxina e rematarás capítulos, pero
continuará agochado entre pétalos de rosas.
Brillará, cada noite, a carón da Lúa para que o poidas ver. E darache una estrela
que sempre te acompañe, para tinguir de luz o teu mundo.
Pero non será necesario, xa que o teu mundo pasará a ser el. E non quererás
saborear outros beizos que non sexan os seus.
Sei que agora mesmo tes medo, e só de pensalo sentes auténtico pánico… Pero
no momento en que te decates de que os teus pés xa non están no chan, e que
estás voando entre nubes de algodón de azucre, algo cambiará no teu interior.
E si. Nese momento decataraste de que chegou, e desexarás que nunca marche. A verdade, e que todos necesitamos
alguén que nos deixe as súas ás de cando en vez.
Ningún comentario:
Publicar un comentario