Busqueite en cada recuncho do noso meu cuarto, entre as páxinas dos
libros de poesía que escribía para ti, e entre os pétalos de todas esas flores
que nunca me chegaron por San Valentín.
Pero só atopei a certeza de que perdemos os nosos días moito antes de poder
saborear este doce de chocolate negro ao que decidiron chamarlle mundo.
Ese mundo que intentamos cambiar pintando o ceo de soños, e enchendo as
nubes de bicos. Agora todo é un gran ruído entre os nosos silencios.
Eses que enchían as sabas brancas de algo que non se podía describir con
vocábulos. Creamos a nosa propia lingua particular, pero suspendemos o primeiro
exame, e deixámola morrera.
Nestes días, as rúas están valeiras: cheas de xente sen soños, todos
iguais, que andan polo mundo en busca dunha historia que lle cambie a vida.
Pero eu só tento atopar os teus ollos.
E ao pasar polo banco no que observábamos carreiras de avións veloces, e as
formas das nubes, vexo miles de estrelas que buscan a novos namorados.
Pero o peor non é saber que todo rematou e que non volverás nunca, que a
nosa historia rematou para deixarlle espazo as seguintes…
O peor é pensar que, como lin nalgún libro, nunca poderemos conxugar “amar”
en presente.
Ningún comentario:
Publicar un comentario