Mirarte aos ollos.
Observar todos os teus demos.
Acariciar as túas
meixelas. E contar as pecas que xogan no teu rostro.
Observar os teus
beizos. Observar o único doce comparable ás lambetadas que comía cando era
nena.
Din que o que te salva
é o único capaz de destruírte…
É verdade. Como eses
bicos húmidos, fráxiles, con sabor a amencer de verán, me puideron empurrar ao abismo
tan pronto…
Pedín que me colleras
da man e correras. Pero corriches sen min. E sigo agardando a que veñas a
buscarme.
Prometiches espertar
sempre ao meu lado. E agora as pantasmas son as únicas que comparten a cama
comigo.
E quero voar. Quero
voar por enriba das nubes. E chegar as estrelas. E coleccionalas.
Pero so voei coas túas
ás. Esta bolboreta perdeunas ao mesmo tempo que perdeu a cor do mundo que a
rodea.
E neste mundo gris, so
aparecen cores cando soño. Cando soño contigo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario