Imaxinar un mundo de
cores nesta dimensión que continúa na escala de grises. E pintar, pintar todos
aqueles soños que, cada noite, nos manteñen con vida.
Pintar a túa espalda,
con todas esas pecas que brillan no universo. O perfil do teu corpo, cunha liña
grosa e negra, que ao chegar ao teu pescozo se mesture cos trazos dos teus
cabelos vermellos. E pintarme a min, recorrendo co meu dedo corazón todos os
teus pecados.
Pintar un amencer
dourado. Ti e eu, na praia, sentindo coma as ondas do mar empapan a nosa roupa.
O meu vestido branco salpicado da area que contempla o noso amor. A túa camiseta
pegada ao corpo, marcando os meus soños.
Pintarnos a carón do
río, mentres a túa cadela nos rodea coa súa correa. E pintar como nos tira a
auga: primeiro ti, e logo eu. E que a miña saia de flores, esa que merquei para
a ocasión, se converta nunha tela de barro. Pero da o mesmo. Este cadro
continua a ser perfecto.
Pintarnos a carón da
cheminea da casa de meus país. Vendo a peor película da historia, na mellor
compañía posible. Cada un coa súa cunca de chocolate quente, para combater o
frío de primeiros de xaneiro. Comeza a sonar a nosa canción, a mesma que
puidemos oír o día que nos coñecemos. E os dous, coma parvos namorados, miramos
os rastros de chocolate que aparecen nos nosos narices.
Ningún comentario:
Publicar un comentario