Pensei en como volver a escribir sobre ti. Pero non se inventaron vocábulos
para isto que sinto, este amor egoísta, no que ti es meu, e eu son túa. Non sei
como describir o furacán que se desata en min cando os nosos dedos se xuntan de
novo.
Sentir como os nosos beizos se funden, e as túas bolboretas entran en
min, para seguir voando. Intercambiar noites en vela a través da pantalla do móbil,
con medo a quedarnos durmidos e espertar sendo dous coñecidos con recordos en
común.
Ninguén entenderá esta forma de perderse na túa mirada. Ese xeito de volver
a nadar en piscinas de chocolate hasta o último suspiro, esperando un final
doce. Pero ao teu lado.
Debuxar en cadernos de cores o teu perfil. Cada parte do teu corpo. Para durmir
xunto a eles cando ti non esteas. Volver a ser nena, e soñar entre páxinas de
ti.
Ser débil na túa ausencia, tras despedirnos baixo todas esas candeas que alguén
puxo no ceo para nós. Porque cando amas de verdade, so es xunto a esa persoa,
deixando de ser cando se separan as vosas mans.
Como Supersubmarina nos cantou aquela tarde de xaneiro, somos dous enfermos
que se curan cos beixos. E neste tempo sen ti, volvín a enfermar de exceso de realidades
neste abstracto mundo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario