Teño ganas de ter
ganas. De poder quererte. De volver a buscarte entre poemas de Bécquer, entre
un ceo cheo de estrelas, entre un mar infinito. Poder bailar nas túas pupilas,
beber nos teus beizos, e soñar entre as túas mans. De que os teus dedos debuxen
liñas nos meus brazos.
Quererte en cada
canción de Carlos Sadness, en cada mañá deste abril, e do posterior maio.
Quererte entre as páxinas da nosa historia, entre pétalos de rosa, entre as
bágoas que xogan nas miñas meixelas.
Escribirte. Escribirche
versos doces e amargos, versos de amor e de necesidade, versos de querer e non
poder. Debuxar amenceres xuntos, e noites en vela. Debuxarnos de paseo pola praia,
entre as augas desta narixa particular.
Necesitarte en cada
paso que dou, en cada desilusión, en cada sorriso e en cada choro. En cada día e
tamén en cada noite.
Ves? En ningún momento
pensei no que ti necesitabas, e como na carta que Lytos lle escribiu a cupido,
esta é a razón pola que tantos namorados non están xuntos, e tantas parellas
non están namoradas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario