Eramos dúas almas
baixo o mesmo ceo. Ti e eu, mirándonos. Os nosos ollos, demasiado preto,
mostraban o desexo de vivir pel con pel.
A túa man nas miñas
costas, lendo en braille todos os meus demos. A miña man no teu rostro,
debuxando círculos nas túas meixelas.
Acércaste e cóntasme
ao oído todos os teus desexos de parar o tempo. E detense, asegúroche que o
tempo detense. E detéñense os males, e todo é perfecto.
Acércaste e a túa
nariz atópase coa miña, e o contacto desencadea un bico de gnomo dos que as
nosas nais nos daban cando eramos bebés. E eu volvo a nenez, asegúroche que
volvo a ser nena.
Os teus beizos
acércanse aos meus, e o amor comeza a cobrar sentido.
E o mundo explota, e
estou soa neste banco no que comezamos a amarnos. Pero ti xa non estas.
E chove, chove moito e
moi forte.
E so quero que me
abraces, que me abraces moito e moi forte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario