NON QUERO, PERO QUÉROTE

Non quero máis mañás baleiras, nas que ninguén me escriba en post-its de cores que teña un bo día.

Non quero saír a rúa sen compartir aquel paraugas tan feo que me mercaras na nosa viaxe a París.

E non quero pensar que nas túas clases na facultade, xa non aparezo entre os teus apuntes de neuroloxía. Ti sempre pensando na cabeza, e eu perdida entre as veas e as arterias do corazón.

Tampouco quero verte con ela, coa outra “ela” que ocupa o lugar no que algún día puiden estar.

Agora, a Alameda que coñecín ao teu lado volveuse gris, perdeu a súa cor verde e os matices que ti lle dabas cada outono.

As neves de xaneiro que derretiamos ao noso paso pola cidade, agora están máis frías ca nunca.

As máxicas tormentas de primavera que remataban nun arco da vella, agora so amosan a violencia do que algún día foi amor.

E chega o verán, e o sol non brilla, xa non é amarelo, e o ceo perdeu o seu azul singular.

E as Catedrais de Ribadeo caeron, e os fogos artificias do Obradoiro perderon a súa maxia, e os músicos que chegan a Santiago esquecen os acordes das cancións que antes escoitabamos xuntos.

E agora so me quedan as lembranzas dos nosos días en Tailandia, do curso de buceo, do paseo en elefante, da praia Railay e da illa Koh Nang Yauan…

E agora que volto a Santiago, so desexo volver a verte, e poder dicirche que te boto de menos, que te quero, que sen ti nada é coma antes, que quero que me penses e que non me esquezas…

Pero non digo nada, gardo silencio… sei que agora “ela” é a única figura coa que soñas cada noite…  
                                                                                           Uxía Oviedo